​Elke Lutgerink, halfdertiger, studeerde af aan de Academie Beeldende Kunsten Maastricht, aan de afdeling Mode, echter, haar werk verhoudt zich tot zowel tot de beeldende kunst als tot mode. Wat dat betreft was dat een natuurlijk vervolg op haar afstudeerwerk dat ook deze combinatie in zich had. Het dieren- en plantenrijk vormt een belangrijk uitgangspunt. De soms duistere maar ook feeërieke werken tonen een vastberaden en eigenzinnige kunstenaar die vakmanschap en vindingrijkheid combineert. In deze tot nadenken stemmende kunstwerken vormt de inwisselbaarheid van ons eigen lichaam en de wereld om ons heen een terugkerend thema. Elke beweegt zich - zowel in gebruik van materialen als inhoudelijk - steeds op grensvlakken. De intensiteit van het maakproces en de ongelooflijke detaillering en precisie van de uitvoering resulteert in werken die in hun wisselwerking tussen mode en beeldende kunst een volstrekt eigen wereld weten op te roepen. Zij neemt stelling, haar werk is intrigerend en origineel. De jury kijkt met vertrouwen uit naar de volgende stappen in haar ontwikkeling.

Emile Hermans, eind twintiger, verrast met zijn gebruik van materialen. In het werk ‘Love is Knots’ vormt een elektriciteitskabel een geometrisch patroon tegen de muur. De titel verwijst niet alleen naar verstrengeling d.m.v. knopen maar ook naar (knots-)gek. Een elektriciteitssnoer ziet hij als een lijn en in een installatie met pilletjes geeft hij de tekens van de Zodiac weer. Met dit soort werk onderzoekt Emile zonder enige pretentie de overeenkomsten tussen objecten en het oneindige universum. De filosofische aard van zijn werk omarmt hij, maar hij steekt er net zo graag de draak mee. Dat maakt het werk verfrissend en gevat. Zijn composities ogen in goede zin van het woord esthetisch. Voor zijn installaties maakt Emile gebruik van eigentijdse media -niet als middel maar als materiaal. Daarmee toont hij een blik op de wereld en verbindt daaraan ideeën over globalisering, zoals in het werk “the world is flat #screen´(2015). De installaties zijn conceptueel van aard, cinematografisch in belevingsvorm, minimaal en subtiel te noemen. Binnen de diversiteit van het nog prille werk is consistentie aanwezig. De krachtige en lichte beeldtaal en duidelijke richting waarin hij zich ontwikkelt laten de jury zien dat Emile een kunstenaar is die met verbeeldingskracht, ideeën en minimale middelen indruk kan maken. Een kunstenaar van deze tijd, iemand om in de gaten te houden.

Bij het werk van de 27-jarige Mike Moonen passen omschrijvingen als uitbundig, stoer, speels en veel humor. Maar het laat zich eigenlijk nog het beste omschrijven als… het werk van Mike Moonen.
Mike is beeldend kunstenaar en producer. Alles gebeurt door elkaar heen. Wild en gretig zoekt hij naar objecten, knipsels, plaatjes en geluiden die, ontleed en weer aan elkaar gemonteerd, een plaats krijgen in zijn universum bijeengehouden door een intuïtieve, maar vlijmscherpe logica. Een hoofd van een mannequin-pop in het zand met twintig verschillende petjes op elkaar. Een ruimte vol vaasjes met bloemen en een reusachtige opblaaspop in een auto: het zijn slechts elementen uit de wereld van Mike, die tegelijkertijd vanzelfsprekend en onnavolgbaar is.
In het gebruik van verschillende media toont Mike een open oog voor de wereld om hem heen. Hij vergaart alledaagse objecten en beelden waar andere mensen aan voorbij lopen. Zo verzamelde hij voor zijn werk in Rumour Has It op allerlei locaties wc-papiertjes en
verwerkte hij deze in een nieuw kunstwerk. Zijn werk is ogenschijnlijk eenvoudig en banaal, maar getuigt van talent en ambitie. De uitkomst kan poëtisch zijn of ontregelen of beide. Hij speelt een spel met verwachtingen, die van anderen maar ook die van hemzelf. Toeval houdt perfectie op afstand.